قسمت سیزدهم -امربه معروف ونهی ازمنکر
امربه معروف ونهی ازمنکرفقط این نیست که ما،برای اسقاط تکلیف ،دوکلمه بگوییم ،آن هم درمقابل منکراتی که معلوم نیست ازمهمترین منکرات باشند.وقتی یک جامعه راموظف می کنندکه آحادش بایددیگران رابه معروف امروازمنکرنهی کنند.این به چه معناست؟چه وقت ممکن است آحادیک ملت آمربه معروف وناهی ازمنکرباشند؟وقتی که همه ،به معنای واقعی ،درمتن مسائل کشور حضورداشته باشند،همه کارداشته باشند.این ،به معنای یک نظارت عمومی ا ست ،یک همکاری عمومی است ،یک معرفت بالا درهمه است.امربه معروف اینهاست .والااگرماامربه معروف رادر یک دایره محدود،آن هم به وسیله افرادمعلومی ،زندانی کنیم ،دشمن هم درتبلغات خودش ،بنامی کند سمپاشی کردن.بیانات حضرت آیت الله خامنه ای دردیدارباعلماوروحانیون درتاریخ 71/5/7
همه جا ،جای نهی ازمنکراست
همه جا،جای نهی ازمنکراست .یک دانشجوهم ،درمحیط درس ،می تواندنهی ازمنکرکند،یک کارمندشریف هم ،درمحیط کارخود،می تواندنهی ازمنکرکند،یک کاسب مومن هم ،درمحیط کارخود، میتواندنهی ازمنکرکند،یک هنرمندهم ،باوسایل هنری خودمی تواندنهی ازمنکرکند،روحانیون درمحیط های مختلف ،یکی ازمهمترین عوامل نهی ازمنکروامربه معروف اند.نمی شوداین واجب بزرگ الهی رادردایره های کوچک ،محدودکرد.کارهم ،کارهمه است.این طورنیست که مخصوص عده خاصی باشد.فرمایشات مقام معظم رهبری دردیدارباعلما وروحانیون درتاریخ 71/5/7
- ۹۵/۰۵/۲۵