از امام زمان(عج) چه بخواهیم؟
یکی از ویژگی ها و خصلت های این دیار خاکی را می توان فقر و نیاز برشمرد بدین شرح که لحظه ای نیست که آدمی دمی از نیاز و احتیاج رها و آزاد باشد. گاه خواسته هایش برگرفته از فطرت پاک و معنوی است و گاه مادی و جسمانی. این در حالی است که باید از فردی طلب نیاز کرد که غنی بوده و توان برآوردن حاجات ما را داشته باشد. با این اوصاف اگر با فردی مواجه شوید که در برآوردن حاجت های شما دستی دارد چه چیزی را از او طلب می کنید؟
حال این فرد ممکن است امام زمان باشد آیا تا به حال به این موضوع فکر کرده اید اگر با وجود مبارک ایشان مواجه شوید چه چیزی از ایشان خواهید خواست؟
تشرفی به محضر حضرت ولی عصر علیه السلام
عبدالرحمن قبایقى مى گوید: شـیخ جعفر بن زهدرى, به فلج مبتلا شد, به طورى که قادر نبود از جا برخیزد. مادربزرگش بعد از فـوت پـدر شـیخ, به انواع معالجات متوسل شد, ولى هیچ فایده اى ندید. اطباى بغداد را آوردند. مدت مدیدى معالجه کردند, باز هم سودى نبخشید, لذا به مادر بزرگش گفتند: شیخ را به مقام و قـبه حضرت صاحب الامر (علیه السلام) در حله ببر و بخوابان شاید حق تعالى او را از این بلا رهایى بخشد و بـلـکـه حضرت صاحب الامر(علیه السلام) از آن جا عبور نمایند و به او نظر مرحمتى فرمایند و به این شکل, مرضش خوب شود. مادر بزرگ شیخ جعفر بن زهدرى, به این موضوع توجه کرد و او را به آن مکان شریف برد.
در آن جا حضرت صاحب الامر (علیه السلام) شیخ را از جایش بلند کردند و فلج را از او مرتفع نمودند. عبدالرحمان قبایقى (ناقل داستان) مى گوید: بعد از شنیدن این معجزه, میان من و او رفاقتى ایجاد شد, به طورى که نزدیک بود از شدت ارتباط هـیچ گاه از یکدیگر جدا نشویم.
او خانه اى داشت که در آن جا, شخصیت هاى حله و جوانان و اولاد بزرگان شهر جمع مى شدند.
مـن خـودم قـضیه را از شیخ جعفر پرسیدم .
او گفت: من مفلوج بودم و اطباء از معالجه مرض من نـاتـوان شـدنـد.
و بقیه جریان را نقل کرد تا به این جا رسید که حضرت حجت در آن حالى که جده ام مرا در مقام خوابانیده بود به من فرمودند: برخیز. عرض کردم: مولاى من, چند سال است که قدرت برخاستن را ندارم. فرمودند: برخیز به اذن خدا. و مرا در برخاستن کمک کردند. وقـتـى بـلـنـد شدم, اثر فلج را در خود ندیدم و مردم هجوم آوردند و براى تبرک, لباسهایم را تکه تکه کرده و بردند و به جاى آن لباسهاى خود را به تن من پوشانیدند. بعد هم به خانه خود رفتم و لباسهایشان را براى خودشان, فرستادم.
از امام زمان چه بخواهیم؟
قصه‌هایی هست از تشرّفات افرادی که از امام پول، زن، سلامتی و امثال آن را می‌خواسته‌اند. اینها همه خوب است. ولی چرا انسان از حضرت آن چیزی را که خود آن حضرت از خدا می‌خواهد طلب نکند؟!
به همین دعای حضرت در ماه رجب توجّه کنید، حقیقتاً برای ما آموزنده است، ما هم همین‌ها را از خدا بخواهیم «وَ احتم لِی فِی قَضائِکَ خَیرَ ما حَتَمتَ؛ از قضاهای خودت، بهترینش را برای من تقدیر فرما».
«وَ اختِم لِی بالسَّعادةِ فی مَن ختمتَ؛ مرا از کسانی قرار بده که امرشان را در این ماه به سعادت ختم می‌فرمایی». «و اَحیِنِی ما أحیِیتَنِی مَوفُورَاً و أمتِنی مَسرُورَاً و مَغفُوراً؛ زنده‌ام بدار در حالی که از الطاف و رحمت‌هایت، حظّی وافر داشته‌ام و بمیرانم در حالی که مسرور و آمرزیده باشم». «واجعَل لی إلی رضوانِک وجِنانکَ مَصیراً؛ برایم راهی به بهشت و رضوان خودت مقرّر فرما».او رضوان و رضای خدا را می‌طلبد. ما هم همین‌ها را بطلبیم که هیچ چیز بالاتر از رضای خدا و بالاتر از محبّت خدا و اولیای خدا وجود ندارد.
از او بخواهم برایمان استغفار کنند
از امام زمان(علیه‌السلام) بخواهیم که برایمان استغفار کند. یک وقت انسان خودش استغفار می‌کند، یک وقت دیگران برایش استغفار می‌کنند، رفقا برایش استغفار می‌کنند، آن هم مۆثر است امّا راه سومی هم وجود دارد که بهتر از دو راه قبلی است و آن این است که انسان به حجّت وقت متوسّل شود و از آن حضرت بخواهی که یابن‌رسول‌الله! شما برایم طلب مغفرت کنید. این مطلب را از این آیه شریفه می‌گوییم:
و لَو انَّهُم إذ ظَّلَموُا أنفُسَهم جاۆُوکَ فاستَغفِروا اللهَ و استغفِر لهمُ الرَّسولَ لَوجَدوا اللهَ توّاباً رحیماً.(نساء64)
اگر آنان وقتی که به خود ستم کردند، پیش تو می‌آمدند و از خدا آمرزش می‌خواستند و پیامبر نیز برای آنان طلب آمرزش می‌کرد، قطعاً خدا را توبه‌پذیر مهربان می‌یافتند.
خداوند به پیامبرش می‌فرماید اگر اینها که خلاف کرده‌اند، پیش تو می‌آمدند و از من طلب مغفرت می‌کردند، تو هم برایشان استغفار می‌کردی ـ اگر این دو استغفار با هم ضمیمه می‌شد ـ آن وقت « لَوجَدوا اللهَ توّاباً رحیماً» نمی‌فرماید: «یَغفِراللهُ لهم» یعنی خدا ایشان را می‌آمرزید، بلکه می‌فرماید: «لوَجَدوا الله توّاباً رحیماً» تعبیر بسیار جالبی است. یعنی در صورت استغفار خودشان و استغفار رسول خدا، در وجودشان می‌فهمیدند و می‌یافتند و درک می‌کردند که خدا آنها را آمرزیده است. یعنی در آن صورت غفوریّت و رحمانیت خدا را درک می‌کردند.
امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) رضوان و رضای خدا را می‌طلبد. ما هم همین‌ها را بطلبیم که هیچ چیز بالاتر از رضای خدا و بالاتر از محبّت خدا و اولیای خدا وجود ندارد.
برادران یوسف، بعد از آزار یوسف(علیه‌السلام)، وقتی متوجه شدند بدکاری کرده‌اند، پشیمان شدند و از پدر خواستند که «یا اَبانا اِستَغفِرلَنا ذُنوبَنا...» گفتند: پدرجان! تو پیش خدا وجیه هستی، رسول و پیغمبر خدا هستی، پیش خدا آبرو داری، ما گناهکاریم پشیمانیم، از تو می‌خواهیم که برایمان طلب مغفرت نمایی، یعقوب(علیه‌السلام) هم پذیرفت. ما هم از پدر حقیقی خود بخواهیم که او برایمان طلب مغفرت کند. یعنی از امام زمان(علیه‌السلام) درخواست کنیم که بعد از توبة حقیقی، برای ما طلب مغفرت کند زیرا او «وجیه عندالله» است. او محمود خداست، او ولیّ خداست، او همه کاره عالم است این توبه اگر با آن لطفِ مغفرت توأم شود قطعاً کارساز خواهد بود.
الان هم رسول خدا زنده است، باید از رسول خدا بخواهیم، از امام زمان بخواهیم و عرض کنیم: یابن‌رسول‌الله! ای عزیز فاطمه تو می‌دانی ما بیچاره هستیم و پناهی نداریم، یکی از القاب شما «غوث» است. یعنی پناه بی‌پناهان! شما پدر حقیقی ما هستید. ما بچه‌های بدی هستیم ولی شما پدر خوبی هستید، ما نوکرهای بدی هستیم، اما شما خوب آقایی هستید. ما کجا برویم، به چه کسی بگوییم و به که پناه ببریم؟ ما شما را دوست داریم و تو از قلب ما خبر داری، در زیارت دارد «ولی حقّ مُوَالاتِی» دوستی، حق می‌آورد، ما حقِّ موالات داریم. به شما امید داریم و از شما می‌خواهیم که شما به ما تصدّق کنید. که خدا صدقه‌کنندگان را جزای خیر می‌دهد. دست گدایی ما به سوی شما دراز است.
فرآوری: محمدی
بخش مهدویت تبیان- منابع پایگاه عصرظهور1 وسایت راسخون