اخلاق خوبان ،استادشیخ حسین انصاریان

اخلاق خوبان

مرحوم، آیة اللَّه العظمى مرعشى نقل مى‏کند که در نجف براى یک کسى که از اولیاء خدا بود از خانه غذا مى‏بردم. شبى مادرم درد زایمان داشت و مادربزرگم به کمک آمده بود، آرام به او گفتم: مقدارى شام مى‏خواهم تا براى آن‏مرد الهى ببرم. مادربزرگم عصبانى شد و فریاد کرد: دخترم از دست مى‏رود و تو در فکر شام دیگرى هستى؟! و من چیزى نگفتم. چند لحظه‏اى بعد به خود آمد و مقدارى غذا در ظرفى ریخت و با بى‏میلى به من داد و من بردم. ولى آن مرد نپذیرفت و فرمود: این غذا ناهموار است، چون با عصبانیت و ناراحتى و بى‏میلى همراه بوده است.

ما کجاییم و ملامتگر بیکار کجاست؟

مرحوم حاج شیخ عبدالکریم حایرى مى‏گوید: در نجف در مسجدى درس مى‏گفتم، و از همان ابتدا پینه‏دوزى نیز به درس مى‏آمد، و هرچه مى‏گفتم او سر تکان مى‏داد! تا اینکه چند روزى گذشت و پینه دوز نیامد. و چند روزى بعد دوباره آمد. بعد از درس حال او را پرسیدم. گفت: شیخ! براى تو متاسفم. گفتم:

براى من؟ براى چه؟ گفت: مگر رسول خدا نفرمود: اگر رفیق و یار هم‏مسجدى تو چند روزى غایب شد و از احوال او بى‏خبر بودى، از حال او جویا شو، من چند روزى نیامدم، چرا از حال من نپرسیدى؟ این خلاف اخلاق پیامبر است.

پس کَى مى‏خواهى ادب بشوى؟ گفتم: ببخشید. گفت: بخششى در کار نیست اگر مى‏خواهى تو را ببخشم باید یک نهار بدهى. گفتم: چشم، فردا مهمان ما باش. و فرداى همان روز بعد از درس به راه افتادیم و به خانه رفتیم. خانمم که مرا با مهمان دید گفت: چرا از پیش مرا خبر نکردى، ما که جز مقدارى ماست و کمى نان خشک چیزى نداریم. گفتم: فراموش کردم، ولى مانعى ندارد مقدارى پول به امانت پیش من است، با همان خرید کرده و نهار را فراهم مى‏کنیم. همین کار را هم کردم و با آن پول چند سیخى کباب گرفتم و بر سر سفره آوردم ولى پینه‏دوز هرگز به آن لب نزد و تنها نان و ماست را مى‏خورد. به او تعارف کردم و گفتم: این کباب را تنها بخاطر شما خریدم. گفت: کبابى که با پول مردم خریدارى شود ما را خط خطى مى‏کند، و آیینه روح ما را کدر و تار خواهد ساخت.

امتیاز انسان به چشم اوست.

امتیاز چشم به اعتبار و عبرت‏آموزى است.

انسانى که با چشمان خویش اعتبار نجوید با حیوان برابر است.

ماخذ:کتاب اخلاق خوبان استادشیخ حسین انصاریان